همین الان دارم از اورشلیم می‌آیم. قبل از اینکه به میهمانی امشب بروم که با ثبت نام ۶۰ نفر آدم دارد برای خودش ماجرایی می‌شود، دلم می‌خواهد حسم را از این چند ساعتی که در این شهر سر کردم بنویسم. راستش را بخواهید، فرق تل‌آویو با اورشلیم مثل فرق تهران است با قم. خلاصه هیچ خوشم نیامد. یک تجربه‌ی خیلی خیلی بد هم با ایرانی‌های مغازه‌دار آنجا پیدا کردم که بعدتر می‌‌نویسم.
راستی بلیطم را تمدید کردم و بیشتر می‌مانم. چون واقعا هنوز هیچ جایی را ندیده‌ام و کلی کار مانده که بکنم.
فقط خواهشی که دارم از شما این است که اگر می‌ةوانید مطالبم را درباره‌ي این سفر برای هر کس که می‌توانید بفرستید. حالا با ایمیل یا هر راه دیگر. اگر هم وبلاگ دارید و جرات، عین مطالب را می‌توانید کپی کنید. اشکالی از نظر من ندارد. وبلاگ من فیلتر شده است و مهم‌ترین مساله این است که تعداد هر چه بیشتری بتوانند این نوشته‌ها را بخوانند. ایمیل امن‌ترین و بهترین راه است در هر صورت

اورکات اسراییلی ها

پریشب بالاخره موفق شدم برای اولین ایرانی ساکن اسراییل، وبلاگ فارسی درست کنم. این یکی از بزرگترین برنامه‌هایم برای این سفر بود که خوشبخانه عملی شد. البته فعلا چون که فقط یک نوشته در آن هست، به آن لینک نمی‌دهم. باید با نویسنده‌اش امروز صحبت کنم و ببینم مشکلی برای ادامه‌ی کار دارد یا نه.
دیگر اینکه لامصب دوربینم خراب شده. هنوز عکس و فیلم می‌گیرد، ولی صفحه‌ی نمایشگرش فکر کنم توی جیب کتم که بود، وقتی روی صندلی نشسته بودم خروده زمین و شکسته. برای همین من مثل کورها شده‌ام. مجبورم بدون اینکه درست چیزی ببینم عکس بگیرم. از همه بدتر آن است که بدون این ثفحه نمی‌توانم تنظیمات دوربین را عوض کنم.
امروز صبح دارم می‌روم ببینم می‌توانم بلیطم را تمدید کنم یا نه. چون که کلی کار هست که هنوز وقت نشده بکنم. کلی آدم هست که قرار است ببینم و کلی عکس و ویدیو و هست که باید بگیرم. بخصوص که فردا تازه مصاحبه‌ای که با هاآرتز کردم قرار است منتشر شود و تازه بعد از آن است که توجه ملت جلب می‌شود و من می‌توانم حرف‌هایم را بزنم.
دیروز به لطف آقای منشری توانستم با یکی از ایرانیان پرنفوذ اینجا دیدار کنم به‌نام آقای امیر عبیر که از یهودیان مشهور ایران است که مهندس قدیمی ساختمان است و قبل از انقلاب هم کلی ساختمان ساخته. یک مصاحبه‌ی مفصل با او کردم که به زودی همین‌جا می‌گذارمش.
امشب قرار است با یک سری از جوان‌های اسراییلی عضو یک سایت مشابه اورکات، به نام ILCU، در یک بار در تل آویو جمع شویم و گپ بزنیم. فعلا ۴۲ نفر گفته‌اند که می‌آیند. آنها خودشان اسم این جمع‌شدن را گذاشته‌اند پیام اسراییل به ایران و می‌خواهند بطور نمادین یک پیام صلح به جوان‌ها و بلاگرهای ایرانی بفرستند. اگر پیشنهادی برای این جور کارهای نمادین دارید بنویسید. اگر ما هم بتوانیم از این طرف یک پیام صلح‌آمیز برای آنها بفرستیم خیلی جالب می‌شود. بخصوص اگر این رابطه را ادامه دهیم.
دیگر اینکه... آهان. بعضی‌ها تعجب کرده‌اند که من چرا گفته‌ام روزی بیست‌هزار خواننده دارم. واقعیت این است که من حدود ده هزار خواننده روی خود وبلاگ دارم که همه می‌دانید. ولی بیش از یازده هزار مشترک ایمیلی هم دارم که هر روز مطالبم را با ایمیل می‌گیرند. این دو روی هم بیش‌تر از بیست هزارتا می‌شود.

Hello, Sorry I'v been tied up with several things at the moment and will write about them soon after I get a chance. In the mean time I want to start re-publishing hoder's content of the website since his is filtered. This is just a desperate attempt to get the content out there on the net for Iranian/Persian speakings whom are left behind the filtering inIran.
Soooo Let is all begin....

-------

سفر به اسراییل: گفتگوی تمدن‌ها در عمل، شکستن یک تابوی احمقانه

خلاصه برای آدم‌های بی‌حوصله: هدفم از سفر به اسراییل آن است که به آنها ایرانی را که می‌شناسم نشان دهم و برای شما هم برداشتم را از اسراییل و مردمانش بیاورم. سعی می‌کنم هر روز مطلب بنویسم. دوربینم را همه‌جا با خودم می‌برم و عکس‌ها و ویدیوهایی را که می‌گیرم از همان‌جا روی اینترنت می‌گذارم. این تابو را باید شکست و الان وقت آن است. (مطلبم به انگلیسی درهمین باره)
اگر همه چیز خوب پیش رفته باشد، باید تا چند ساعت دیگر در تل‌آویو باشم. درست خواندید. تصمیم گرفته‌ام به وسوسه‌ی قدیمی‌ام که می‌دانم وسوسه‌ی خیلی‌های دیگر هم هست تن بدهم و به کشوری بروم که حتی از بردن نامش منع شده‌ایم، چه رسد به اینکه از نزدیک ببینیمش. (گذرنامه‌ی ایران برای سفر به اسراییل اعتبار ندارد.)
من به عنوان یک کانادایی-ایرانی به اسراییل می‌روم تا همان‌طور که آقای خاتمی در ایده‌ی گفتگوی تمدنهایش گفته بود، با برقرار کردن دیالوگ با اسراییلی‌های مثل خودم از جنگ جلوگیری و به صلح کمک کنم.
به اسراییل می‌روم تا ببینم مردمش چطور درباره‌ی ما ایرانیان فکر می‌کنند و چقدر تصوراتی که از ما و ایران دارند به واقعیت نزدیک است. همین‌طور ببینم خود اسراییل چقدر به چیزی که رژیم جمهوری اسلامی بیست و شش سال صبح و شب توی کله‌ی ما کرده است نزدیک است.
می‌روم به آنها نشان بدهم که همه‌ی ایرانی‌ها مثل احمدی‌نژاد نیستند و مانند او دنیا را نمی‌بینند. می‌روم که با آنها بگویم هرقدر بیشتر به ایران فشار بیاورند آدم‌هایی مثل احمدی‌نژاد قوی‌تر می شوند و در مقابل زن‌ها و مردهای جوانی که سال‌هاست دارند با صبر و تحمل فراوان، ریز ریز رفتار این حکومت نکره و قلچماق را عوض می‌کنند، ضعیف و شعیف‌تر می‌شوند.
می‌‌خواهم به آنها بگویم بسیاری از جوان‌های ایران امروز هیچ مشکلی با اسراییل به عنوان یک واقعیت ندارند و هیچ دلشان نمی‌خواهد با هیچ کشور یا ملتی در جنگ و قهر باشند. می‌خواهند با همه گفتگو کنند و اگر مشکلی هست بدون جنگ و خونریزی حل کنند و اگر اختلافی دارند بطور متمدنانه باهم مخالف باشند ولی به هم احترام بگذارند.
به اسراییل می‌روم که به آنها حداقل یک ایرانی را نشان دهم که با وجود اینکه تمام عمرش را در همین جمهوری‌اسلامی و در خانواده و مدرسه‌ای مذهبی و انقلابی بزرگ شده، با سیاست جمهوری اسلامی درباره‌ی اسراییل کاملا مخالف است و نه تنها آن کشور را به رسمیت می‌شناسد، بلکه فکر می‌کند به سود منافع دراز مدت ملی ایران است که با اسراییل روابط دوستانه داشته باشد. می‌‌خواهم به آنها بگویم که هزاران ایرانی هستند مثل من که می‌خواهند ایران به روند صلح میان فلسطین و اسراییل کمک کند، نه اینکه (مانند حکومت فعلی بخاطر منافع کوتاه‌مدتش) در آن مانع ایجاد کند و عقیده دارند که این کار بدون برقراری رابطه‌ی سالم و عادی دیپلماتیک با اسراییل ممکن نیست.
می‌دانم این سفر را جمهوری اسلامی (از آبادگران تا مشارکت) چگونه خواهد دید و چگونه بر من برچسب‌های سطحی احمقانه‌اش را خواهد زد. می‌دانم که این سفر ممکن است باعث شود به این زودی‌ها نتوانم به مملکتم برگردم. ولی مهم نیست. اگر قرار بود در چهارچوبی که خامنه‌ای برایم تعیین کرده بمانم که اصلا نه شما اینجا بودید و نه من. من یک شهروند جهانی مستقل و زاده‌ی ایرانم و هر کاری که ببینم می‌تواند ذره‌ای زندگی آدم‌های دنیا را بهتر کند، می‌کنم و هزینه‌اش را هم می‌دهم – فعلا که درنتیجه‌ی این سبک زندگی نه به ایران می‌توانم بروم نه آمریکا.
سفر به اسراییل تابوی احمقانه‌ای است که جمهوری اسلامی درست کرده و اگر در ده سال اول انقلاب کارکردی داشت الان واقعا هیچ فایده‌ای برای هیچکس جز تندروهای بی‌عقل ندارد. دیگر زمان شکستن این تابو است.
بزرگترین هدف من از این سفر آن است که برای آنها ایرانی را که می‌شناسم نشان دهم و برای شما هم برداشتم را از اسراییل و مردمانش بنویسم. سعی می‌کنم هر روز هم به انگلیسی و هم به فارسی مطلب بنویسم و شما را در جریان قرار دهم. دوربینم را همه‌جا با خودم می‌برم و عکس‌ها و ویدیوهایی را که می‌گیرم روی اینترنت می‌گذارم تا همه بتوانید ببینید. اگر بتوانم یکی دو تا پادکست هم درست می‌کنم.
به جز این، قرار است در یکی دوتا جمع کوچک دانشگاهی هم درباره‌ی ایران، جوانان و اصلاح‌طلبی صحبت کنم که بعدا درباره‌شان بیشتر توضیح خواهم داد. ولی گمان می‌کنم فرصت بسیار خوبی شود که بتوانم با ایرانی‌های مقیم اسراییل آشنا شوم و شاید بالاخره توانم آن پروژه‌ی قدیمی وبلاگی‌ام را عملی کنم.

امروز صبح رفته بودم خرید. از خیابانی می گذشتم که شاید سالهاست بدون توجه آنچنانی هفته ای چندین بار از آن رد میشوم. اما امروز صبح یکشنبه بود و خیابان به نسبت خلوت. از این رو برای سرگرمی شروع کردم به خواندن تابلوها.چیزی نگذشت که انگشت حیرتم به دهان رفت. جریان از این قرار است که در شماره ۲۱۶ این خیابان کلیسایی و در شماره ۲۱۸ ( یعنی چسبیده به همین کلیسا) عشرتکدهئ (بخواندش همان **ده خانه خودمان).پيش خود فکر ميکنم که به احتمال زياد اين همزیستی از نوادر دنياست.به راستی شما به اين چيه می گو ييد؟ مدرنيته.....؟

توضیح: نه عشرتکده و نه کلیسا هيچ کدام در محله چراغ قرمز که در هر شهری برای جادادن اماکن تفریحی ۱۸ سال به بالاها تعبییه شده است قرار ندارند.

一字千金 ( Yi Zi Qian Jing)
One written word is worth a thousand pieces of gold.

یک کلمه نوشته شده ارزش هزاران قطعه طلا را داراست

Lu Buwei who became the prime minister of Zi Chu the king of Qin 251 BC, assembeled a great houshold of guest-scholars. He Compiled the best articles they wrote into a famous book entitled "Spring and Sutumn Annuals". The words were displayed on tablets at the city gates.One thousand pieces of gold were suspended above the text proclaiming that this would be the reward to anyone who improve the book even by adding or deleting one word (字 / Character).

This is how this proverb were born about 2250 years ago.

بر سر قایقش اندیشه کنان قایق بان دائماً میزند از رنج سفر بر سر دریا فریاد

اگرم کشمکش موج سوی ساحل راهی میداد

سخت طوفان زده روی دریاست نا شکیباست به دل قایق بان

شب پر از حادثه.دهشت افزاست. بر سر ساحل هم لیکن اندیشه کنان قایق بان نا شکیباتر بر می شود از او فریاد

کاش بازم رهم بر خطه ی دریای گران می افتاد