زبان شناسها معتقد هستند که زبان چینی در هزاره دوم قبل از میلاد (۲۰۰۰ ق م) شروع به شکل گرفتن کرده است که بی‌شک با زبان امروزی چین بسیار تفاوت داشته است اما به قول معروف بنایش در آن دوره گذاشته شده است. قدیمیترین نوشته یا اثر مکتوب چینی که در حال حاضر در دسترس است(در موزه ملی تایپه در تایوان) مربوط به «سلسله شانگ» (۱۵۰۰ ق م) میباشد که حجاری شده بر روی استخوان شانه گاو و همچنین در داخل لاک لاکپشت نوشته شده است.
چینیها به زبان خود « جونگ ون٫ Zhong Wen» میگویند. جونگ به معنای مرکزی و ون به معنای فرهنگ و علت آن اینست که از دیرباز سرزمین خود را مرکز کره خاکی میدانستند و این مرکزیت باورشان شده است

همانطور که شاید میدانید زبان چینی دارای الفبای خاصی نمیباشد و از شکلکهایی تشکیل شده است که به آنها در انگلیسی «کاراکتر* ٫ Character » و به چینی «هانزی** ٫hànzi٫‌ 汉字» میگوییم. هر کاراکتر علاوه بر نماینده یک هجا در گفتار بودن ٫ خود معنایی نیز دارد. کاراکترها در اصل تصاویری بودند از آدمها٫‌حیوانات و طبیعت که برای رساندن معنی (مانند هیروگلیف مصریها) از آنان استفاده میشد و در طول قرنها تکامل پیدا کرده‌اند و امروزه کمتر شباهت به شکل چیزی دارند که بیانگر آن هستند. به عنوان مثال اگر در گذشته برای رساندن معنی یک خانه شکل دو دیوار و یک سقف را رسم میکردند امروزه برای نوشتن چیزی مانند آپارتمان چندین خانه بر روی هم ترسیم نمیکنند چرا که تکامل خود معرف کلمات جدید میباشد. امروزه بسیاری از کاراکترها خود مرکب از چندین کاراکتر میباشند و زبان نوشتاری را با منطقی‌ترین راه موجود بسط داده‌اند.چندین نفر از دوستان در مورد تعداد کاراکترهای موجود در زبان چینی پرسیده بودند که در جواب باید عرض شود که در زبان چینی تا کنون تعدادی تعریف نشده است اما کاملترین دائرةالمعارف چینی حاوی ۶۰۰۰۰ (شصت هزار) کاراکتر میباشد و با در نظر گرفتن اینکه ترکیب هر‌کدام از این کاراکترها با کاراکتری دیگر کلمه‌ای (کاراکتری) کاملا جدید و معنی‌دار میسازد تجسم تعداد کاراکترهای حاصل در سر نمیگنجد اما نباید فراموش کرد که تعداد کثیری از این کاراکترها قدیمی و غیر مصطلح میباشند و حتی افراد بومی تحصیل کرده در ادبیات چین هم اغلب در ترجمه بسیاری از کلمات با مشکل مواجه میشوند.تا آنجا که استادهای ما به ما میگوبند دانستن تقریبا ۳۰۰۰ تا ۳۵۰۰ کاراکتر برای‌خواندن روزنامه کافی است اما استفاده از دیکشنری یا دائرةالمعارف چینی همواره برای خواندن متون تخصصی‌تر الزامی است. در پست آینده در مورد اصوات و نحوه ادای هجاها توضیح خواهم داد

*بسیاری از کاراکترها از زبان چینی توسط زبانهایی مانند ژاپنی . کره‌ای به عاریه گرفته شده‌اند. در این زبانها این کاراکترها در عین ترسیم کاملا مشابه به چینی از تلفظی کاملا متفاوت برخوردار میباشد. من خود شخصا در مدرسه یا دانشگاه بسیار دیدم که چینیها٬ ژاپنیها و کره‌ایها گاهی به دلیل عدم تسلط به انگلیسی بعضا برای تفهیم موضوعی به یکدیگر دست به دامن کاراکترها (که به نوبت هانزی٫کانجی‌و هانجا مینامندش) میشدند.

** در چینی «هان汉» به قومی که اکثریت‌جمعیت تشکیل دهنده چین (و به روایتی به اصیلترین قوم) را داراست گفته میشود و «زی‌字» خود به تنهایی به معنی کاراکتر یا همان کلمه میباشد.